اول

به نام خدا

هرکس به دلارامی دارد سر سودایی

 تو شوخ پری‌پیکر آرام دل مایی

 

عالم همه گردیدم و آفاق نـوردیدم

 در کشور نیکویان، نـبود چو تو زیبایی

 

گه باغ و گـُلت خوانم، گه مهر و مهت دانم

 خود در غلطم، زیراک، در وهم نمی آیی

 

شور لب شیرینت زآن رو به دلم جا کرد

خود شهره چو فرهادم در دهر به شیدایی

 

از موعظه و افسون، دربند لب ای واعظ!

 بیهوده مده پندم از عشق و شکیبایی

 

مستوره ! فغان سر کن زین پس که به عیّاری

بربود دلم از کف، آن دلبر یغمایی

+ اردلان کردستانی